Uciążliwa szczupłość zabytkowego, drewnianego kościoła i znaczny przyrost mieszkańców wsi powodowały, że od dłuższego czasu, noszono się z zamiarem budowy obszerniejszego, murowanego kościoła. Już w latach trzydziestych, za kadencji księdza kanonika Michała Tulei, zaczęto gromadzić materiał i środki. Niestety, na przeszkodzie tych planów stanęły: wybuch drugiej wojny światowej, ponad pięcioletni okres okupacji hitlerowskiej, jak też powojenne zubożenie ludności. 

Kolejny proboszcz, ksiądz Zdzisław Pelczar - podobnie jak jego poprzednik - czynił starania w tym względzie, jednakże ze względu na panujące ówcześnie społeczno-polityczne stosunki, zezwolenia na budowę nie uzyskał. 

Za kadencji księdza proboszcza Antoniego Kołodzieja trwały w dalszym ciągu starania o budowę kościoła. Koniec 1981 roku, był okresem kiedy rozpoczęto planowanie zagospodarowania przestrzennego obszaru wsi Domaradz. Rozpracowaniem tego planu zajmował się inżynier Ruben Bardanoszwili, który w założeniach tego planu uwzględnił miejsce na budowę świątyni jak też Domu Pielgrzyma. Korzystając z nadarzającej się korzystnej okoliczności, urząd parafialny w Domaradzu wystosował pod datą 23.02.1982 r. pismo do miejscowych władz z proś- bą o wydanie zezwolenia na budowę kościoła. 12.06.1982 r. pod- pisany został ostatecznie plan zagospodarowania przestrzennego wsi przez ówczesnego Naczelnika Gminy Bogusława Orłowskiego. 23.12.1982 roku, przekazana została do Urzędu Parafialnego decyzja, zezwalająca na budowę kościoła w Domaradzu. 

Rezultat przeszło 12-letniego ubiegania się o budowę został pomyślnie sfinalizowany 13.05.1983 roku, podczas uroczystego nabożeństwa nastąpiło poświęcenie placu pod budowę. Obiekt zlokalizowany został na parceli parafialnej o kilkadziesiąt metrów na południe od drewnianego kościoła. Nastał okres niespotykanej dotychczas mobilizacji środków i sił całej wspólnoty parafialnej. Jak wspomina Józef Kwolek w kronice budowy kościoła „..takiego tempa pracy, takiej ilości masy betonowej jeszcze ani wieś Domaradz ani jej okolice nie widzimy: Pracowały na zmianę grupy robocze mężczyzn, wśród których nierzadko widziało się kobiety. Betonowanie płyty fundamentowej trwało bez przerwy w ciągu 99 godzin /od 4-7.10.1983/". Pracowało wówczas około 500 ludzi. Rozpoczęte dzieło budowy uwieńczone zostało pełnym sukcesem. Oryginalny w swym zarysie projekt świątyni, wykonany został przez inż, Rubena Bardanaszwilego - Gruzina, zaś obliczenia konstrukcyjne sporządzone zostały przez inż. Stanisława Janowskiego z Domaradza. Kubatura obiektu posiada 19.843 m3, zaś powierzchnia użytkowa wynosi 1.462 m2 Budowa tak okazałego obiektu wymagała sporej mobilizacji całej społeczności parafialnej, konsekwencji i wytrwałości w działaniu. Wymagała też permanentnej kumulacji środków 

Temu wszystkiemu sprostał inspirator budowy ksiądz prałat Antoni Kołodziej. Nie szczędząc sił, zdołał skupić wokół siebie grono ludzi ofiarnych, którzy z poświęceniem dążyli do wyznaczonego celu. Nie sposób w tym miejscu wymienić wszystkich, którzy przyczynili się do tego dzieła. Jednym spośród wielu był majster Władysław Bryś kierujący ofiarnie pracami budowlanymi. Tak ogromna budowla wykroczyć musiała daleko poza możliwości miejscowej wspólnoty parafialnej. To też zaktywizowano środki spoza parafii. Znaczne dotacje uzyskano z ofiar rodaków zamieszkałych za granicą - wsparcia finansowego udzielały również liczne wspólnoty parafialne w kraju. Cykl budowy zrębów trwał niespełna trzy lata - po czym - przystąpiono do wyposażenia wnętrza.  Stanowi jednak dumę mieszkańców wsi. W uznaniu zasług dla inspiratora budowy księdza prałata Antoniego Kołodzieja, Rada Gmi ny Domaradz przyznała Mu tytuł Honorowego Obywatela Gminy Domaradz. Zmęczony nadmiernymi obowiązkami, związanymi z budową uznał, że w Domaradzu trzeba kogoś młodszego, czując, że jego siły coraz bardziej słabną, przeniósł się do Ustrzyk Dolnych, gdzie pracował przez 16 miesięcy. Zmarł nagle podczas pełnienia obowiązków kapłańskich, modląc się ze swymi parafianami za Ojczyznę w dniu 13.12.1996 roku. W mowie pogrzebowej, wójt gminy Domaradz Stanisław Łobodziński tak scharakteryzował osobowość ks. prałata Antoniego Kołodzieja: „Urzekła nas twoja skromność, bardzo małe wymagania, dzielenie się swoim mieniem z najbiedniejszymi. Mimo zakazów administracyjnych wyszedłeś z Panem Bogiem i Matką Najświętszą poza świątynię. Te poczynania oraz Twoja odwaga i stanowczość w tamtych czasach przywróciła Kościołowi wielu naszych parafian. Wyznawałeś zasadę „Nic dla siebie, wszystko dla innych". Pozostaniesz w naszej pamięci jako człowiek, który w całości oddal się służbie Bogu i bliźniemu". 

Kontynuację prac przy nowym kościele podjął następca księdza prałata Antoniego Kołodzieja ks. Wiesław Przepadło.

27.06.1997 r. w dniu odpustu parafialnego nastąpiło uroczyste wmurowanie poświęconego przez Ojca Świętego Jana Pawła II podczas Mszy Św. w Krośnie 10. 06.1997 kamienia węgielnego pochodzącego z Bazyliki Archikatedralnej w Przemyślu i ofiarowanego przez Ks. Arcybiskupa Józefa Michalika - Metropolitę Przemyskiego.

Od października 1999 r. do czerwca 2000 r. w każdą pierwszą niedzielę miesiąca była odprawiana 9-miesięczna Nowenna do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Natomiast w dniach 17-23 06 2000 r. w parafii odbyły się Jubileuszowe Misje Parafialne. W ten sposób parafianie przygotowywali się do uroczystości poświęcenia nowego kościoła.